Een oma vertelt …….
Als kind had ik bij de woestijnverhalen altijd het beeld, dat die verhalen zich afspeelden in een zandwoestijn; iets zoals de Sahara. Intussen weet ik van het bestaan van verschillende soorten woestijnen. Maar toch…….. Ik bleef ernaar verlangen om eens in zo’n eindeloze zandwoestijn te staan, de droogte en de warmte te voelen en vooral om de stilte te horen. Misschien dat ik daarom de Godly Play verhalen, waarbij de woestijnzak een rol speelt, zo graag vertel.
Toen wij enkele jaren terug met kinderen en kleinkinderen in Marokko met vakantie waren, kwam een droom in vervulling. Enkele dagen logeerden we aan de rand van de Sahara en één nacht trokken we zelfs een eind de woestijn in om daar een nacht te verblijven.
Het verhaal kwam vanzelf tot leven
Op een late namiddag liep ik samen met onze kleindochter van negen jaar de woestijn nog eens in. Zij was één van de kinderen aan wie ik maandelijks een Godly Play verhaal vertelde. Nadat wij alle geluiden achter ons gelaten hadden, gebeurde het spontaan, dat ik op mijn knieën zakte en het verhaal van Abraham begon te vertellen. “De woestijn is een gevaarlijke plaats… er is weinig water, dus krijg je dorst…. er groeit bijna niets in de woestijn… ” Het verhaal kwam vanzelf tot leven. “En toen kwam God zo dicht bij Abram en kwam Abram zo dicht bij God, dat hij wist wat God wilde dat hij doen zou……”. “Abram klom een berg op en bad tot God, en God was daar”.
Samen bouwden we een altaar van steentjes, die om ons heen in het zand lagen. Niet het hele verhaal werd verteld, maar we vroegen ons af, of God ook hier zou zijn, terwijl we de eindeloze zandvlakte afspeurden.